In hoeverre speelt angst een rol in jouw leven? Heb je daar wel eens over na gedacht. Persoonlijk denk ik dat er veel mensen zijn die met onbewuste angsten lopen. Dat kunnen hele normale dingen zijn zoals het idee dat je het gas hebt aan gelaten, maar ook irreëele dingen als bang zijn in het donker. Waar komt die angst vandaan? Wordt die door iets gevoed?
De maatschappij heeft hier mijn inziens een grote invloed op. De manier waarop wij bijvoorbeeld met de doden omgaan maakt dat we in onze jonge jaren het best spannend vonden om langs een kerkhof te lopen, leven, fietsen. Ik wel, ik heb nooit begrepen waar de doden naartoe gaan. Onwetendheid voed angst. Bij mij in ieder geval Dat is niet alleen terug te leiden naar bang zijn in het donker of voor geesten. Ook maatschappelijk issues spelen hier een rol.
Bang zijn om er niet bij te horen speelt bij veel tieners een rol in hun mentale welzijn. Knap zijn, in de mode zijn met je uiterlijk was in mijn tienerjaren heel belangrijk. Zelfs daarvoor al. In mijn vroege jeugd werd ik al afgerekend door de kinderen in mijn klas. Ik droeg de verkeerde kleren, ik was geen allemansvriendje, speelde het liefst alleen. Dat geeft je een uitzonderingspositie. In die tijd was ik er nog niet mee bezig dat het misschien sociaal verantwoord was om vriendjes te zijn met mijn leeftijdsgenoten. Pas op latere leeftijd heb ik die link gelegd. Angsten had ik wel, ik was bang in het donker, bang voor vreemde mensen en geesten, maar uiterlijkheden waren geen issue voor mij. Ik vraag me af op welke leeftijd uiterlijk belangrijk word, wat is het moment dat kinderen elkaar gaan pesten omdat ze niet de juiste kleding dragen, een verkeerd kapsel hebben of omdat ze te dik zijn?
Waar komt pesten uit voort? Is het niet een aangeleerde angst om anders te zijn? Om niet buiten de boot te vallen? Wanneer ontstaat het of is het iets dat oudere kinderen de jongere aanleren? Op welke leeftijd zijn jullie je bewust geworden van pest gedrag bij jezelf of bij kinderen?
Voor mij zijn er 2 manieren geweest om het pesten aan te pakken. De eerste manier was een onderzoek naar de onzekerheid van de persoon die me pest. Onzekerheid kan ook wel als angst gezien worden. Vaak bij pesters erg aan de oppervlakte, daar waar je een ander mee pest is een deel van je eigen angst. Door uiteindelijk mijn pester hier mee te confronteren of door ze gewoon zielig te vinden voelde ik me minder geraakt.
Mijn 2e manier was proberen zo goed mogelijk in het plaatje te passen. Mijn kleding stijl paste ik aan, ik begon merk kleding te dragen, lied mijn haar groeien maakte me op en ging op dieet. Op dat moment wilde ik alles proberen. In de leeftijd tussen 11 en 13 heb ik dan ook een ware make-over gehad. Misschien niet meteen zichtbaar voor mijn omgeving, wel voor mezelf. Het was mentaal een hele klus om tevreden te zijn en ik vraag me af of het me ooit zou lukken. Nog steeds zijn er punten aan mezelf die ik zou willen veranderen. Zo zou ik heel lang haar willen hebben! Ik ben er wel achter dat ik daarin niet verschil van andere vrouwen. Naarmate ik ouder ben geworden, heb ik ondervonden dat de maatschappij een belangrijke rol speelt in dit proces. Bladen, TV programma's en het internet geven een duidelijke mening wat je mooi moet vinden en wat niet. Door mensen die niet binnen het plaatje passen naar beneden te halen in deze media word de maatschappij bang gemaakt om buiten de boot te vallen, want hoeveel mensen ook lachen om iemand die voor gek gezet word... Het is een ander verhaal wanneer het jezelf overkomt.
In dit verhaal zou ik een hele boel kwijt kunnen over de manier waarop de maatschappij met gewicht om gaat, maar ik doe het expres even niet. Dat verhaal dat kennen we ondertussen wel, er is meer aan de hand dan alleen het dikkertje pesten. De wereld word gevormd puur door de angst van vele mensen er niet bij te horen.
Mijn wens is dat we dat eindelijk eens los kunnen laten, kunnen kijken naar elkaar en de goede en mooie kanten van ieder individu zien. Ieder mens heeft talenten, goede eigenschappen, in mijn ideale wereld richten we ons daarop, op positiviteit op ondersteunen i.p.v. Naar beneden halen, want de angst die in deze maatschappij gekweekt word is een vorm van persoonlijke verarming
Geen opmerkingen:
Een reactie posten