zondag 23 december 2012

Afval operaties... Mijn ervaring...

Ik zie het om me heen gebeuren, de ene na de andere dikke vrouw valt in razend tempo heel veel kilo's af, bij sommige heb ik zelfs het idee dat er niets over blijft.GBP Operaties worden veelvuldig uitgevoerd en ik als volle vrouw houd mijn hart vast...

Niet omdat ik het de dames in kwestie niet gun dat ze slank worden, maar omdat ik uit eigen ervaring speek en dat ik een operatie een groot risico vind...

De eerste reden is altijd dat dik zijn slecht voor je is en dat je als je slank bent gezonder bent en meer kan doen... dat laatste tja dat is wel zo , ik weet nog dat ik 80 kilo kwijt was en dat ik de hele dag wilde springen gewoon omdat dat zo een lekker gevoel was en zo weinig moeite kostte. Echter ben ik het er niet mee eens dat afvallen door een operatie je automatisch gezonder maakt.

Ik heb in 2005 geloof ik een maagband operatie ondergaan, in het begin ging alles geweldig, ik zag koffie met een melkschuim laagje als gebak en had geen enkele moeite met niet eten. Tot ik bij de eerste controle kwam en mij verteld werd dat ik toch echt brood moest gaan eten....
met heel veel moeite kreeg ik een broodje weg, maar elke keer had ik er last van. Een drukkend gevoel op mijn maag, het oprispen van brood en een vol gevoel voor de rest van de dag. Tegen alle kilo's die ik afviel maakte het niet uit, ik voelde me toch geweldig, dat ik niets binnenhield was helemaal niet erg. Beetje bij beetje leerde ik weer eten en zodra ik weer kon eten werd mijn bandje bijgesteld en opgespoten. 2 dagen vloeibaar en daar gingen we weer, eten werd een ramp. Kon uren zitten met een klein beetje....



Wanneer ze me op dat moment hadden gezegd je moet de rest van je leven vloeibaar eten had ik dat volledig geaccepteerd. Maar nee ik moest leren eten, ik had regelmatig een afspraak bij de dietist. Die vertelde ik moest meer van dit eten en meer van dat, maar alles kwam er uit.. opspuiten deed ik toen niet meer al hoorde ik in mijn omgeving van andere maagband dames dat ze dat wel deden en dat zij al 3x zoveel cc in hun bandje hadden zitten dan ik. Tegen de dietiste ben ik altijd eerlijk geweest dat ik overgaf, maar toch denk ik dat het niet echt doorgedrongen is wat dat betekende...

Mijn gezondheid ging achteruit ik kreeg gekke ziektes als de mazelen en had elke maand wel een buikgriep. Zelfs mijn spieren wilde niet meer meewerken. Ik kreeg een chronische ontsteking onder mijn voet, maar het gebeurde ook regelmatig dat ik zulke heftige krampen in mijn benen had dat ik amper kon lopen, heb er nooit bij stil gestaan en ging maar door.. Ik voelde me verder namelijk geweldig...

Mensen reageerden anders op mij, dat klinkt raar maar het is echt waar je wordt anders behandeld wanneer je geen overgewicht meer hebt, mensen van wie ik het nooit verwachtte wilde mij ineens wel kennen en ik had veel sjans echt heel veel sjans... en ja wat moet je daar nu mee....

Ik had voordat ik mijn bandje kreeg besloten dat ik er therapie bij wilde hebben, ik koos voor cognitieve therapie... (ik snap nu nog steeds niet waarom dat er niet standaard bij hoorde.) je kan wel een bandje nemen, maar je gedrag en daarbij de gedachten die dit gedrag veroorzaken moeten veranderen.. dit ging goed en ik heb echt anders leren kijken naar het leven en wat er gebeurt. Ik kan het iedereen aanraden of je nu wel of niet een probleem hebt!

Mijn lijf ging steeds meer tegenstribbelen buikgriep ging van 1x in de maand naar elke 2 weken ik kon amper lopen en op een gegeven moment was ik zo ziek dat ik werkelijk dacht dat ik dood zou gaan. Met spoed heb ik toen een afspraak gemaakt en hebben ze mijn bandje zo goed als leeg gehaald. Ik kreeg een briefje mee met de naam van een medicijn dat ik moest slikken en mocht weer naar huis... Helaas bleek dat we bij de apotheek dat we echt een recept nodig hadden en dat het papiertje niet voldeed. Dus moest een dag wachten voor ik de juiste medicijnen kreeg.

Een week of wat later kreeg ik te horen van mijn cognitieve therapeut dat ik depressief was en na een meting van mijn bloed bleek dat er niets inzat geen antidepressiva.. niet gek dus dat het mis ging!
Deze periode valt veel over te schrijven, maar houd het liever prive , ik ben er niet trots op hoe het ging en hoe ik me voelde, laten we zeggen dat ik op het 0 punt zat...

Beetje bij beetje heb ik me uit een diep dal geworsteld. Ik heb een keuze gemaakt ik ben liever dik dan ongelukkig... en dus moet ik mijn pillen binnenhouden en moeten ze werken!
Beetje bij beetje heb ik weer leren eten, en beetje bij beetje kwam ik weer aan. Mijn visie op dik zijn is hierdoor drastisch veranderd. Ik vind het nu belangrijk dat ik een goed eet patroon heb, geen eetbuien maar gewoon voldoende en gezond daar werk ik aan, ik vind het heel heftig dat ik daardoor weer aankom.

Na dit verhaal begrijp je misschien waarom ik het lastig vind dat er zoveel operaties uitgevoerd worden. Ik ben gewoon bang dat anderen dit ook mee gaan maken en een gbp is een niet omkeerbare operatie. Mijn angsten worden weg gewuift door de mensen die voor de gbp gaan, ja zeggen ze dan;” logisch dat de maagband niet meer uitgevoerd wordt...” maar wie zegt dat ze er bij de gbp over 5 jaar niet achter komen dat het veel slechter voor je gezondheid is dan dik zijn en dat die ook niet meer uitgevoerd mag worden?

Ik zeg niet dat ik nooit meer een operatie zou laten doen... ik begrijp het gevoel, het idee van geen uitweg en de angst voor de dood door overgewicht. Zeker nu ik een zoontje heb!
Op dit moment is het voor mij echter belangrijker zo gezond mogelijk proberen te leven... ook met overgewicht!




dinsdag 18 december 2012

Dik worden van je antidepressieva … daar wordt je blij van!




Iedere volle vrouw heeft haar eigen verhaal waarom ze het lijf heeft dat ze heeft. Dik, dun, alles heeft een reden. Soms komt het je aanwaaien om het “ideale”figuur te hebben, anderen moeten er hard voor werken. Het niet hebben van het ideale figuur wordt vaak nog afgestraft, in de media, door zogenaamde vrienden , maar ook binnen families. Vaak wordt er voorbij gegaan aan het verhaal dat achter dit figuur schuilt. Ook de nieuwe tendens, die het mogelijk lijkt te maken voor alle vrouwen om hun overtollige kilo's kwijt te raken, door een operatie maakt dat ik het gevoel heb dat “dik zijn”nog minder geaccepteerd wordt!

Vaak is het niet 1 factor die in dit geval het overgewicht veroorzaakt. Meerdere levensgewoonten kunnen hierop een invloed hebben. Dieper kijken wordt nog maar zelden gedaan.
Het hebben van een psychiatrische ziekte wordt vaak verzwegen, veel mensen vinden het eng, weten niet wat ze er mee moeten en lopen liever een eindje om wanneer ze horen dat iemand geestelijk ziek is. Ook ik vond het eng, maar doordat ik zelf heel erg depressief werd vlak na mijn pubertijd maakt dat ik veel tijd heb doorgebracht met psychiatrisch patienten. Eerst zelf als client, later als activiteitenbegeleider en ervaringswerker.

Mijn leven is totaal veranderd doordat ik depressief werd. Diepe dalen heb ik gekend en door goede zorg van voornamelijk mijn zus ben ik goed door deze periode gekomen. Depressie is vreselijk, ongrijpbaar en uitputtend. Vaak een lange zit van onbegrip binnen kennissen en in de familiaire kring, maar ook onbegrip binnen jezelf.

Gelukkig gaat het nu al jaren goed met mij, mede dankzij de medicatie die ik slik, sinds ik de juiste pillen heb gevonden heb ik een vrij “normaal”leven.
Nu ik een kindje heb gekregen kijk ik veel terug, hoe het is gegaan en wat ik ervan geleerd heb. Een van de dingen die mij nu opvallen is dat mijn lichaam ontzettend is veranderd sinds ik antidepressiva slik.

Het lijkt niets speciaals zo'n pilletje, maar het is best tricky... heb je de waslijst aan bijwerkingen wel eens gelezen? Het ergste is nog, dat de kans dat het werkt als je geen bijwerkingen hebt, minimaal is.
Een droge mond, zweten, verminderd libido, een craving (extreme behoefte aan) eten en overgewicht zijn maar een aantal veel voorkomende bijwerkingen. Er zijn momenten geweest dat ik mij afvroeg of het middel niet erger was dan de kwaal.

In mijn geval heb ik zeker 10 verschillende antidepressiva geprobeerd. De meest voorkomende bijwerking was daarbij de craving voor voedsel. Dit gevoel is moeilijk te beschrijven, de behoefte aan een sigaret wanneer je net gestopt bent met roken is misschien 10 % van de behoefte aan eten die je hebt wanneer je een craving hebt. Persoonlijk is dat ook de reden waarom ik een eetverslaving heb gekregen. Het gaat in je systeem zitten, wordt een gewoonte en probeer er dan maar eens vanaf te komen.

Ook overgewicht heb ik als bijwerking gehad, periodes waarin je door een diëtiste geholpen werd met gezond eten waarbij je nog wel steeds aankomt. Heel erg frustrerend is dat. Genoeg bewegen is nooit een probleem geweest voor mij ik heb altijd tijdens mijn depressie door gesport, Waterpolode minimaal 3 x in de week en deed verder alles op de fiets.

Antidepressieva is niet de enige reden waarom ik dik ben geworden, er zijn andere redenen en invloeden geweest. Wel moet ik bekennen dat mijn lijf veranderd is, ik ben niet alleen dikker geworden. Het vet is letterlijk op andere plekken gaan zitten. Had ik in het begin van mijn pubertijd een wielren broekje nodig om een jurk te kunnen dragen want anders zou ik mezelf open schuren. Nu raken mijn boven benen elkaar nog maar amper. Al het vet is verplaatst naar mijn buik bovenarmen en ik heb een groot rond gezicht gekregen.
Ik kwam bij verschillende antidepressiva zomaar 10 kilo aan. Na jaren zoeken hebben we uiteindelijk mijn huidige pillen geprobeerd en gelukkig zijn dit de juiste, maar toen rees al de vraag is het wel verstandig... stel dat ik nog meer aankom....

Persoonlijk wil ik altijd alles weten, en na een tijdje vroeg ik mij af waarom mijn lijf zo veranderde, ik heb een lijstje gemaakt en ben op zoek gegaan op het internet. Al snel kwam ik uit bij de ziekte van cushing meer info: https://www.lumc.nl/home/0001/12556/19997/80327025908441

De ziekte van cushing geeft onder meer aan dat er een verhoogde vetopslag is rond gelaat nek en buik en dat dit komt door verhoogde cortisol. Cortisol is een stress hormoon, dit doet iets in je hoofd. Antidepressiva doen ook iets in je hoofd en vaak ook met stresshormonen, helaas ben ik geen doctorandus, wel is het een patroon dat ik bij veel meer mede patienten heb gezien. Wat doen die psychiatrische pillen eigenlijk met je? In hoeverre is dat onderzocht? En zou het niet kunnen dat deze pillen je lijf letterlijk veranderen omdat er iets gebeurt met je endorfinen dopamine en je cortisol? Is dit onderzocht? Waarom is er zo weinig bekend over psychiatrische ziekten en overgewicht?

Allemaal vragen die ik had, maar waar moet je zijn om hierop antwoorden te vinden? Wie weet het antwoord en is het al onderzocht. Mij psychiater had het antwoord niet zij zei dat ik te weinig kenmerken had voor de ziekte van cushing en dat cortisol onderzoek niet vaak voorkomt.

Wat is er in deze maatschappij belangrijker dat je gelukkig bent of slank en op welke manier moeten wij pillen bekijken? Zou ik antidepressiva nog aanraden aan anderen als bekend zou zijn dat het je lijf veranderd in een ongezonde dikke vorm?
Ik heb de keuze gemaakt dat ik liever gelukkig ben dan slank. Ik probeer zo gezond mogelijk te leven en elk half jaar worden mijn waardes geprikt en daaruit blijkt dat ik “gezond” ben.. Bijwerkingen die ik heb heb ik leren accepteren, mijn lijf is onderdeel van wie ik ben en je bent het mooist wanneer je jezelf bent. Geluk zit in de kleine dingen en voor mij niet in perfectie. Misschien dat ik ooit een weg vind voor al mijn vragen.
Voor nu wilde ik alleen jullie aandacht voor een probleem binnen de psychiatrie waarvan ik vind dat er nog te weinig aandacht aan wordt besteed.

vrijdag 2 november 2012

"Dol op dik"

De laatste tijd kom ik aanraking met verschillende facetten van het dikke leven... verschillende manieren van dik zijn om mee om te gaan, ik vind het verhelderend en het geeft vooral weer dat we mensen zijn. Ik wil in mijn vol zijn geaccepteerd worden en voor vol aangezien, ik ben niet dom en zorg goed voor mezelf, stigma's die je regelmatig tegen komt...

Door een FB vriendinnetje werd ik gewezen op een aflevering van reporter “dol op dik” waarin dames werden geportretteerd die zelf dik wilde worden, een filmpje dat een keer niet over de feeder ging , maar om de vrouw er achter. Persoonlijk vind ik dik best mooi al heb ik mijn voorkeuren en dat is een kwestie van smaak, deze dames vinden dik ook mooi maar gaan nog een stukje verder. Zij verheerlijken het en willen zelfs dikker worden, al is mij niet duidelijk of dat voor hen zelf is of voor hun fans.

Deze kant van dik zijn is mij onbekend, ik wil niet dikker worden, ik vind mezelf op mijn mooist met 10 tot 15 kilo minder en dan ben ik nog niet slank. Natuurlijk wil de psycholoog in mij meteen meer weten, waarom wil je dikker worden, wat zou het voor je doen, wat dat betreft zou ik best wel eens een interview willen doen met een vrouw die zo leeft... zonder oordeel natuurlijk.

In dit geval vind ik niet oordelen lastig, het druist in tegen mijn idee van met jezelf omgaan, maar ik weet dat er genoeg redenen voor zijn. Wie ben ik om te oordelen hoe iemand anders zijn leven leid, toch wat zou het je brengen en waarom heb je dat nodig zijn de eerste vragen die ik zou stellen...
Een van de dames was zo zwaar geworden dat haar zoon haar verzorgde, ze vertelde hoe ze er in beland was en de kwetsbare dame kwam naar voren. Op dat moment dacht ik leven wij niet ons leven naar hoe het ons komt aanwaaien en maken wij op die gronden onze beslissingen? Vaak kun je niet veranderen wat er gebeurt alleen hoe je er mee omgaat. Toch soms zou je willen dat je een andere beslissing had gemaakt.

Wat ik mooi vond om te zien is dat ze hun lijf als mooi zagen, minder moeite hadden met hun lijf dan ik. In bikini poseren zou ik niet zo snel doen al heb ik met een badpak minder moeite. Vooral buiken werden veel besproken (wat ik als vrouw met volle buik wel fijn vond) hier in nederland lijkt het vooral om de borsten en de billen te gaan. Zulke docu's laten mij toch weer op een andere manier naar mezelf kijken.

Het stuk dat ik lastiger vind is het stuk dat over de feeder gaat, vaak is het de man die wordt aangesproken omdat hij een dame zou dwingen steeds meer te eten, zodat ze steeds meer aankomt. Dat vind ik te kort door de bocht we hebben toch allemaal onze eigen verantwoordelijkheid....
De schuld bij alleen de man leggen vind ik het gebeuren maar voor de helft bekijken.

Ach ja eigenlijk kom ik er gewoon niet uit, belangrijk vind ik dat dit soort docu's een wereld laten zien die ik niet ken, met nieuwe invalshoeken om naar te kijken en boven al ben ik achteraf blij dat ik ben wie ik ben, dat ik kan genieten van mijn volle godin van binnen, maar dat ik ook kan kijken naar wat er om me heen gebeurt, dat ik info wil opzuigen en wil weten wat mensen beweegt te doen wat ze doen, en dat ik het heel belangrijk vind dat je open staat en probeert niet te oordelen, want het is zo makkelijk en je weet nooit het complete verhaal.

kijk hier de aflevering!

vrijdag 19 oktober 2012

Het MLC probleem.

Het MLC probleem.

Vaak wordt je niet serieus genomen wanneer je verteld dat je sinds kort een MLC hebt. Dat je het heel vervelend vind voor je omgeving en dat het vooral heel erg besmettelijk is.
Veel mensen zijn het er niet mee eens en benoemen je kwaal, idioot of zelfs halucinerend, het is een kwestie van smaak. Zelf zie ik dat niet zo het hebben van MLC is best fijn en ookal weet ik niet van wie ik het gekregen heb, ik vind dat ik het niet hoef te verbergen. Ik bedoel MLC is nu niet iets waar je aan dood gaat en al is het besmettelijk, ik ben best blij dat ik het gekregen heb.

Het is best moeilijk om vast te stellen wie de schuldige was die het aan mij door gegeven heeft. Nu ik weet wat het is en er serieus naar kijk vind ik meerdere vriendinnen in mijn omgeving die het al dan niet wetend bij zich dragen. Er zijn zelfs vriendinnen die niet eens wisten dat ze MLC hadden tot ik het aan ze vertelde, natuurlijk zijn wij allemaal geschrokken.

Heel byzonder is MLC nu ook weer niet, maar het geeft vaak wel wat reuring in de sociale kringen... niet iedereen is het er mee eens en hevige discussies kunnen volgen wees dus alert op MLC en laat je niet vertellen dat je het niet hebt en al is het een lastig iets het feit dat het een complex is geeft alleen maar weer de mate waarin anderen erop reageren. Persoonlijk ben ik er best trots op...

Nu vraag je je vast af wat MLC eigenlijk is...

MLC betekend Mooi Lijf Complex en de enige reden waarom het complex is is omdat mensen misschien vertellen dat jouw lijf niet mooi is... Dat is onzin iedereen heeft een mooi lijf, het kan natuurlijk zijn dat het niet ieders smaak is, maar ik ben blij dat er grote kleine dikke en dunne vrouwen zijn en wat mij betreft hebben ze allemaal een mooi lijf!

woensdag 17 oktober 2012

Positiviteit werkt!

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik me heb aangemeld in de bbw wereld. In die tijd deed ik dat niet omdat ik een probleem had met mijn gewicht. Mijn relatie was net beëindigt en ik wilde gewoon wat aandacht, spreken met andere volle vrouwen over kleding, uitgaan, make-up en de wat diepere kanten van het leven. Ik leerde dames kennen die een diepe indruk op mij maakte.

Zo was daar Danielle die echt prachtig op de foto stond door echte fotografen geschoten. Niet een gewone Hollandse dame maar een met klasse en stijl... De eerste keer dat ik haar zag was op een party in Castricum, wat een verschijning! Ze liep daar rond op haar hoge hakken alsof ze nooit iets anders deed. Daar bleek dat ze ook in Alkmaar woonde. Ondertussen is ze een goede vriendin van me geworden, niet zo verbazend ook, ik heb haar namelijk gevraagd mij te helpen met de fotografie.

In die periode was ik depressief, ik kan daar een heel zielig verhaal over vertellen, maar het was zoals het was. Persoonlijk ben ik niet iemand die bij de pakken neer gaat zitten op het moment dat het niet goed met me gaat. Soms duurt het even, omdat het denk proces wat langer duurt, maar meestal vind ik wel een manier om mijn gevoel om te draaien. Per slot van rekening vind ik dat gelukkig zijn een keuze is en dus kun je ook leren, hoe je die depressie de baas kan.

Positiviteit werkt, hoe je je ook voelt, wanneer iemand je een complimentje geeft, voel je je beter... Zo had ik bedacht dat positiviteit ook werkt wanneer je mooie foto's van jezelf ziet! En wie kon ik daar beter voor vragen dan die prachtige Danielle... Ideeën waren al snel gemaakt, de digitale spiegelreflex had ik al een jaar in huis en een datum was zo geprikt. Ik weet nog dat ik hartstikke zenuwachtig was...

Danielle kwam met al haar spullen binnen, dingen waarvan ik nooit het idee gehad heb dat het op mij zou werken, wat moet je nl met een krultang wanneer je zelf al krullen hebt. En die foundation is dat echt nodig? Smokey eyes vond ik altijd het mooiste en Danielle had een corsetje mee waarin ik mij een prachtige diva voelde. Foto's maken ging goed eerst Daantje voor de camera, daarna ik, zo kon ik mooi de kunst af kijken. Naar de pc en de resultaten bekijken, wat al snel de discussie opgang bracht; wat is mooi, wat vind je mooi aan jezelf en wat vind je minder mooi? Danielle had daar duidelijk andere ideeën over dan ik, zij vond veel meer van mij mooi dan ikzelf...

De Sessie daarna ging al een stuk makkelijker... Het resultaat mocht er zijn en na meerdere van deze sessies was mijn eigenwaarde een stuk gestegen, Ik begon mezelf mooier te vinden, kon meer van mezelf waarderen en dat merkte de mensen om me heen ook, langzaam beetje bij beetje kwam ik uit mijn depressie.

Ook de BBW party's hebben mij in die tijd geholpen. Ik vond het hartstikke eng en na de eerste party waar ik Danielle had ontmoet heb ik de volgende party gevraagd of ik foto's mocht nemen. Eerst bij de party's van Joyce en daarna voor Big Beautiful World. Zo kon ik mij tijdens de party's een houding geven.


Ik heb dit gedaan tot ik zwanger was. Met mijn zwangerschap en mijn verhuizing naar het oosten van het land kwamen nieuwe inzichten, ik ben toe aan een volgend plan, de BBW party's brengen mij niet meer wat ik nodig heb, ik ben mede door de party's mezelf geworden en dat is naar mijn mening het mooiste wat je worden kunt. De BBW wereld heeft gelukkig meer dan alleen de party's voor mij ligt de behoefte nu meer aan het communiceren over jezelf zijn, zelfvertrouwen en beauty.

De veiligheid die je als dikke vrouw kan vinden op de party's heb ik niet meer nodig, ik sta nu voor wie ik ben en ik profileer me als mezelf en niet meer noodzakelijker wijs als Big Beautiful Women. Er is namelijk meer dan alleen mijn gewicht. Of de tijd ook zal komen dat ik mezelf niet meer als volle vrouw zou zien en alleen als mooie vrouw, dat weet ik niet, er blijft altijd wel wat om tegen aan te trappen... zou het ook niet zonder willen...

vrijdag 28 september 2012

volgers van Twitter

Heb je dat ook dat je ineens op Twitter wordt gevolgd door allerlei gezondheidsfreeks... ik moet zeggen dat dit mij met regelmaat raakt. Ik krijg zo het gevoel dat men denkt zij is dik en dus niet bezig met haar gezondheid, of dat diëten altijd een oplossing is.
Ergens vind ik het jammer dat het me nog raakt, ik kom er vol voor uit dat ik een overgewicht heb, en ik vind het helemaal niet erg wanneer mensen me dik noemen, geef het beestje maar gewoon een naam...

Aan gesproken worden alsof ik niet goed voor mezelf zorg is echter een ander verhaal, het raakt mij veel dieper. Slank zijn lijkt voor veel mensen nog op een keuze... Daar ben ik het dus niet mee eens... net zoals gezondheid geen keuze is. De enige keuze die je kan maken is hoe je ermee omgaat.

Diëten worden naar mijn inzien nog veel te veel en veel te vroeg opgelegd... een kind van 9 jaar op een dieet zetten is gewoon geen goed idee, vaak resulteert dit in overgewicht op latere leeftijd.
Een goed eetpatroon daar en tegen wordt vaak aangeleerd, een fout eet patroon dus ook, ik vind dat er meer groepen moeten komen die ouders helpen vast te houden aan een gezond eetpatroon voor hun kinderen.

Met mijn kleine jongen van 4 maanden is dat iets waar ik veel over nadenk, hoe ga ik daarmee om, wat heb ik er voor nodig, (zeker met een vader die niet zo van groente houd...)
In het verleden, voordat ik zwanger werd ben ik hard aan de slag gegaan om een gezond eetpatroon te kiezen, dit omdat kleine kinderen na-aapjes zijn en ik het goede voorbeeld voor mijn kinderen wil geven.

Helaas is dit gezonde eetpatroon is volledig over de kop gegaan toen ik ging samenwonen...
Samenwonen is niet alleen bij elkaar zijn. Ongevraagd neem je kenmerken van elkaar over zo ook met het eetpatroon. Ik wil gezond eten, maar wordt vaak verleid door zijn foute gewoonten... Steeds vaker kook ik naast de gewone pot ook extra groenten voor mezelf en kan ik zijn foute keuzes beter weerstaan. Voor een kleine jongen is dat nog veel moeilijker, die heeft nog geen idee van foute of goede keuzes.. het is een klein na-aapje.
Om terug te komen on toppic, ja ik ben geinteresseerd in gezondheid, ja ik wil goed voor mezelf zorgen, dat ik dik ben staat daar compleet los van, maar misschien is het mijn eigen stigmatisering die ik heb bij dit soort volgers en volgen ze gewoon iedereen die ze tegen komen en niet mij speciaal omdat er bbw bij mijn naam staat...

maandag 17 september 2012

5 beauty trends die van mij niet meer hoeven...

5 beauty trends die van mij niet meer hoeven...

Je kent het wel je moet er uit zien als.... Trends die door bekende en soms ook minder bekende mensen worden uitgedragen, nou van mij hoeven ze niet allemaal ...
Natuurlijk is het zo dat uiterlijk belangrijk is, maar tot op een zekere hoogte....

1.Opblaasbare lippen,
Van die lippen waarvan je denkt waar zit het ventiel, veel vrouwen zijn er in doorgeslagen, wanneer je een smalle lip hebt en je maakt hem iets dikker ziet het er nog natuurlijk uit, maar steeds vaker zie je opblaaslippen. Ik vraag me altijd af of er een ventiel aan zit, of dat ze leeg zouden lopen wanneer je er een speld in steekt....

2.Botox...
Botox heeft een boel positieve kanten, maar de strakgetrokken gezichten... Bij de bekende nederlanders zie je gewoon dat ze het allemaal laten doen. Het nadeel eraan is namelijk dat alle gezichten op elkaar gaan lijken... en dan dragen ze ook nog allemaal de zelfde stijl en hebben ze dezelfde kapper.... Zie jij bijvoorbeeld het verschil nog tussen Trijntje Oosterhuis en Angela Groothuizen? Ik vergis me nog wel eens....

3.Super slanke modellen...
Zowie zo vraag ik me af wie het verzonnen heeft, menig ,model lijkt op een jongetje, leuk als je van jongetjes houd, maar voor een realistische kijk op mode vind ik het een cliché... Geef mij maar een paar goed gevulde inbetweenies, of te wel femme fatales!

4.De trui
Sommige mensen willen ons laten weten dat de trui weer helemaal hot en trendy is, nou daar ben ik het niet mee eens, een trui is mooi op een mannen lichaam, maar het doet niets en dan ook echt niets voor een mooie vrouw... bij mij komen ze de kast niet meer in, mooie wollen jurkjes en vesten daar en tegen is een must have....

5 Super high heals...
Ik heb echt bewondering voor de vrouwen die er op kunnen lopen en al ben je zo iemand als ik en heb je er moeite mee is het een leuke bedschoen.. Ik vraag me echt af wat er mis is met de flatties... heerlijk toch vooral met 184 cm vrouw dan is een flatty prima een mooi hakje voor de sjiek heerlijk, maar echt die super hoge stelten... prachtig om te zien.. maar zeker niet comfortabel....

Er zullen vast punten zijn waarover je het niet met mij eens bent...Heerlijk toch geniet van je eigen mening of ga lekker in discussie, voor mij zijn dit in ieder geval de nono's
Belangrijk vind ik dat je, je goed voelt en je eigen trend uit draagt, wees jezelf dan ben je het mooiste en is er een trend die je niet leuk vind... lekker laten gaan of even een blogje over schrijven zoals ik...

dinsdag 11 september 2012

Gezond dik met Big Fun den Haag

Dik is ongezond, hoe vaak heb ik het wel niet gehoord... omdat ik dik ben zou ik ontzettend ongezond zijn...Lastig je kunt er niets tegen inbrengen.. feit is wel ik heb me nooit ongezond gevoeld.. heb altijd beweerd dat ik een dikke gezonde dame was, maar in de maatschappij werd dat niet geaccepteerd... tot ik een tijd geleden een Belgisch artikel las waarin stond dat niet zozeer het gewicht als wel je levensstijl grote invloed had op hoe gezond je bent.... en daar ben ik het helemaal mee eens... Ik ken genoeg slanke mensen die de hele dag op hun gat zitten en het liefst eten bij de snackbar... dat is net zo een understatement dat dik zijn betekend dat je de hele dag thuis zit, niets doet en de alleen maar aan het eten bent. Gewicht geeft echt niet altijd aan hoe gezond iemand is.... Veel mensen begrijpen niet wat een eetprobleem is... logisch wanneer je het zelf niet hebt kun je niet begrijpen wat het met je doet.... voor mij is het het belangrijkste om te proberen mijn eetprobleem onder controle te houden, dit is een gevecht elke dag, maar hoe sterker ik word, hoe meer zelfvertrouwen ik heb en hoe gelukkiger ik me voel hoe beter het gaat met eten. Eten is de ene kant , bewegen de anderen, ik ben een van de gezegende mensen die bewegen heerlijk vind... in mijn jeugd tot zo rond mijn 30 ste levens jaar heb ik heel veel gesport ik lag elke week wel een aantal keer in het zwembad en trok me niets aan van wat anderen van mijn dikke lijf vonden of wat voor nare irritante opmerkingen ze moesten maken, ik deed het voor mezelf en ik genoot van elke seconde... nu een paar jaar nadat ik gestopt ben vanwege een blessure en net bevallen van mijn prachtige zoon. Ben ik opzoek naar een manier om weer aan het bewegen te komen. Een plek waar mijn lijf niet zou opvallen is voor mij nog niet eens een pre, maar een plek waar ze begrijpen wat het met je doet als je van de bodem je bewegen weer op moet bouwen in een sport die je nog niet meester bent, met een overgewicht, zou erg welkom zijn, helaas zit mijn ideale sport school, niet in de buurt... maar helemaal in den haag... Hopelijk wordt het daar een succes en kunnen ze spoedig uitbreiden... zodat Dinxperlo ook nog eens een keer aan de beurt komt.... hier een stuk over Big Fun... Big Fun, is een lifestyle programma niet alleen opgezet voor mensen met een maatje meer, maar ook door mensen met een maatje meer. Een concept waar u een veilige plek vindt en weer het plezier in bewegen zult ontdekken. En dat is de eerste stap naar een gezondere levensstijl.
Sonja & Corinne leren elkaar kennen bij de afdeling eetstoornissen van Psy-Q. Al snel worden zij dikke maatjes. Over veel zaken denken zij hetzelfde en beiden ervaren de vooroordelen over het hebben van een maatje meer. Ze zullen u bekend in de oren klinken, dik = lui, dik = vunzig maar bovenal dik = eigen schuld dikke bult. Zij volgden het dagprogramma en werden daar geacht plezier in bewegen te ervaren.
DAT moest anders, dat kon leuker, maar waarom gingen zij dan niet gewoon naar de sportschool........? En waarom gingen de anderen dan niet gewoon naar de sportschool want dat bewegen een stap zou zijn naar een gezondere levensstijl daar waren zij zich echt van wel bewust. Naast alle drempels die je kunt bedenken was de hoofdreden eigenlijk wel dat zij niet WEER het lachertje van de week wilden zijn. Al brainstormend ontstond het idee voor een beweegcentrum enkel voor mensen met een maatje meer. Een centrum waar alle drempels niet zouden bestaan en waar zij, net als ieder ander, mee kunnen doen aan coole groepslessen. De naam was snel bedacht want tja het moest er bovenal leuk zijn, en groot zijn we ook, al is het 9 van de 10 x in omvang, maar in het engels bekt het nu eenmaal lekkerder, groot plezier werd BIG FUN....... Ze besloten onderzoek te gaan onder de doelgroep en onderzochten of hun ideeen overeen kwamen met meerdere doelgenoten. Het bleek een schot in de roos, En natuurlijk kent iedereen wel iemand, misschien ben jij dat zelf wel, die aan alles en iedereen maling heeft en gewoon naar de reguliere sportschool gaan. Super, zeker blijven doen, maar uit het onderzoek bleek dat van de 10 ondervraagden er slechts 1 gaat en dat er dus 9 thuis zitten waarvan er maar liefst 7 graag zouden willen gaan sporten, mits al die drempels niet zouden bestaan. Het werd een lange weg, maar uiteindelijk kunnen zij vol trots melden dat zij de deuren openen van hun eigen Big Fun studio in Den Haag. Voor meer informatie www.bigfundenhaag.com

maandag 27 augustus 2012

Discriminatie volle vrouwen

Voel je je wel eens gediscrimineerd? Val je buiten de boot, ben je niet zoals de rest van de wereld maar ben je uitzonderlijk? Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg is een term die regelmatig gebezigd wordt. Veel mensen leven er naar, wanneer je niet binnen de norm valt, ben je in mijn ogen uitzonderlijk, interessant, bijzonder, maar voor sommige ben je dan een mooi mikpunt. Vaak vraag ik me af waarom mensen andere mensen naar beneden halen, daar kan ik een heleboel antwoorden op vinden, deze gaan zich bijvoorbeeld beter voelen door op een ander af te reageren of ze treiteren en pesten voor de fun... Zelf ga ik er altijd van uit dat er een onzekerheid of angst schuilt in mensen die de behoefte voelen een ander wat aan te doen. Angst kan worden uitgelegd als het onbekende, maar ook juist voor wat de persoon die gepest wordt uitstraalt. Zo heb ik zelf gemerkt dat het meestal mensen zijn die zelf volop lijnen die moeite hebben met mijn omvang en daar dan neerbuigende opmerkingen over moeten maken. Dat ik lekker in mijn velletje zit, gewoon in badpak het zwembad in durf en me niet laat kielhalen kan natuurlijk een aanstootgevend iets zijn voor iemand die een kilo teveel aan zijn of haar eigen lichaam al als afschrikwekkend ziet. Kijk dat kan ik begrijpen en zelfs enige respect voor hebben, met zo iemand zou je een goede discussie aan mogen gaan en zeg nou zelf iedereen heeft een eigen mening, ik wil de mijne niet opdringen... maar wat mij opvalt, is dat het vaak de mannen zijn die van een volle vrouw houden maar er nog niet klaar voor zijn daarvoor uit te komen die de grootste mond hebben. Die willen blijkbaar een beetje aandacht. Ook kinderen vinden het leuk om opmerkingen te maken wanneer er een volle vrouw langs fietst, zelf kan ik de opmerking daar heb je een koe op de fiets niet meer uit mijn systeem krijgen. Nu is het bekend dat kinderen grenzen opzoeken, maar als ouder heb je daar toch een bepaalde verantwoordelijkheid voor. Op het moment dat je als moeder naast zo'n kind staat te lachen bedenk ik me dat er echt iets mis is. In de media kom je het nog veel vaker tegen, van vaag bewerkte plaatjes op facebook, tot neerbuigende opmerkingen in tv programma's. De maatschappij is geprogrammeerd zo moet je er uit zien, dat moet je dragen... wanneer ik naar de vrouwelijke celebs kijk moet ik zeggen dat ik al dat plastische gedoe niet echt interessant vind , alle bekende nederlandse vrouwen lijken op elkaar... ik kan ze bijna niet meer uit elkaar houden... Vanuit de TV, film en mode industrie lijken ze te bepalen wat mooi is en wat lelijk, wat normaal is , wat apart, wat geaccepteerd wordt en wat niet. En dan heb ik het alleen nog maar over uiterlijk heden. Laat ik nog maar niet beginnen over welke gedragingen je wel en niet mag doen in het openbaar... een tv programma als the Voice of Holland lijkt deze uiterlijkheden aan te hebben gepakt door een blind auditie... geweldig vond ik het, zwaardere mensen worden nu op hun kunnen beoordeeld en niet op hun uiterlijk. Helaas lijken er nog een boel bijdehandjes op te staan wanneer een volle dame zich fantastisch laat horen op TV. Twitter lijkt te ontploffen met flauwe volle vrouwen humor.... Geloof me ik ben blij dat we gewaardeerd worden en iemand met een fantastische stem als Laurhie Brouns moet zeker een plek in de finale kunnen bemachtigen. Doch lijkt zij al bij het begin een deel van de maatschappij tegen zich te hebben. Ja ze is een volle vrouw, maar wel een hele mooie met mooie rondingen en een heleboel uitstraling! Waarom dan toch deze negatieve uitingen... Daar kan ik boos om worden! De manier waarop volle mensen soms bejegend worden kan behoorlijk pijnlijk zijn, voor de een meer dan voor de ander. Werken aan je zelfvertrouwen en eigenwaarde is een belangrijk iets, wanneer deze op peil zijn kun je wel tegen een stootje en kun je de opmerkingen vaak van je af laten glijden, wanneer je je echter niet zo goed voelt, is je weerbaarheid ook minder en kunnen dit soort dingen een behoorlijke bres slaan in je leven. Vroeger zei ik altijd, ze weten niet wat ze doen, maar beetje bij beetje heb ik het gevoel dat dat niet zo is. De reden waarom er gepest wordt kan ik lang niet altijd begrijpen of achterhalen, wel zou ik willen dat er meer openheid voor was, dat we meer voor elkaar op zouden komen en dat de maatschappij zelf gaat aangeven dat dat soort gedragingen niet meer gepast zijn! Dat het tijd is om respect voor elkaar te hebben, iemand neerhalen om zelf een beter gevoel te krijgen is not done, ga dan in therapie en wanneer je het doet om aandacht te trekken, dat kan ook op een positieve manier... echt waar positiviteit is nog niet zo moeilijk!

dinsdag 21 augustus 2012

stigmatisering vs positiviteit

In hoeverre moet je je verontschuldigen? Of voel je je aangesproken door termen uit de maatschappij? Hoe ga je met jezelf om? Denk je zelf niet stigmatiserend of voel je je verplicht om de waarheden van een ander aan te nemen? Vind je dik echt lelijk, of is het je aangepraat? Wat is dik, ben ik dat , ben jij dat of begint dat al bij maatje 42? Het hoe het wat en het waarom zijn vaak niet meer uit te zoeken, je verontschuldigen voor wie je bent is de meest onlogische manier van jezelf zijn. Maar hoe leer je van jezelf te houden? Vaak heb ik gehoord wanneer ik slanker zou zijn zou ik meer zelfvertrouwen hebben, alsof de hoeveelheid vet een belasting is voor je zelfvertrouwen. Eigenwaarde wordt niet bepaald door je gewicht, maar daar de hoeveelheid positiviteit in je omgeving. Ja ja daar ga ik weer zelfvertrouwen bestaat uit 4 dingen eigenwaarde , angst , faalangst en assertiviteit, geen van deze heeft het woordje dik in zich, wanneer je deze 4 dingen verbeterd verbeterd je zelfvertrouwen. Hoe je dat doet? Gewoon door positieve ervaringen. Negativiteit is iets, waar de wereld op lijkt te teren, maar niets is zo slecht voor je dan negativiteit. Andere keuzes maken en je negatieve gevoelens omdraaien en veranderen in positieve maakt dat je gelukkiger wordt. Waarom oordelen we zo graag over anderen? Waarom zijn die oordelen vaak negatief gericht en lijkt het makkelijker iemand af te kraken dan een complimentje te geven en positiviteit te benadrukken? Op sommige plekken wordt geprobeerd de negativiteit uit te blokken door alleen gelijk gestemde toe te laten, maar naar mijn idee heeft dat ook geen zin en wel om 2 redenen. De eerste is dat je negativiteit moet leren omdraaien, iets negatiefs leren veranderen in iets positivers. Het gaat er niet om wat je meemaakt maar hoe je er mee omgaat, en ja ook ik heb mijn portie gehad en weet waar ik het over heb.... De 2e manier is dat gelijk gestemde helemaal niet zo gelijk gestemd zijn, zo is er een discussie geweest onder volle vrouwen waarin werd gezegd dat een volle vrouw met dikkere billen een betere volle vrouw zou zijn, in de zin van mooier en gezonder... zo stigmatiseer je elkaar nog steeds al ben je gelijk gestemd iedereen heeft zijn eigen kruisje, hoe je daar mee omgaat is jouw ding. Natuurlijk kunnen onderzoeken het een en ander uitwijzen... maar je kan niet kiezen of je dik wordt met een volle kont of met een volle buik. Het elkaar respecteren lijkt moeilijk. Ik vind altijd, in hoeverre kun je jezelf accepteren, wanneer je alleen maar negatief oordeelt over een ander? Helaas is de maatschappij niet positief gestemd. Is oordelen iets wat iedereen doet, ja ik ook... en is negativiteit altijd binnen bereik. Stigmatisering doe je zelf, je kan het de maatschappij verwijten maar uiteindelijk ben je zelf diegene die het stigma in stand houd. Verontschuldig jezelf niet wanneer er negatief wordt gesproken. Laat je niet aanpraten wat de kudde vind. Behandel jezelf als een diva of de koningin die je beoogt te zijn. En leef je eigen waarheid. Breng positiviteit tot leven want wij zijn de maatschappij en een beter leven begint bij je mij.....

dinsdag 7 augustus 2012

Jezelf zijn!

Soms vraag ik mij af hoe moeilijk het is jezelf te zijn... Wanneer je als baby geboren wordt heb je nog geen idee hoe het leven in elkaar zit, wanneer iemand naar je lacht, lach je terug en wanneer je huilt is er iemand die je troost. Ergens in het leven veranderd dit, op vele manieren, maar waarom wordt er dan ineens gelachen achter iemands rug? En verdriet...? troosten is er al lang niet meer bij, menigeen denkt aan eigen gewin. Wat gebeurt er in een leven dat je dit soort keuzes maakt. Ik vraag mij werkelijk af waarom onschuld zoals een baby niet geaccepteerd wordt in de maatschappij. Ben je lief en zorgzaam wordt je vaak als zwak gezien. Echte winnaars zijn recht door zee en weten precies wat ze moeten doen om hun gewin te halen. Die winnaars mentaliteit heb ik nooit bezeten, vandaar waarschijnlijk dat mijn talent nooit echt tot bloei is gekomen. Hoe belangrijk is het om een winnaar te zijn in deze maatschappij? Foutjes zoals ziektes en problemen worden stil gehouden, men heeft het er niet over. Doe je maar beter voor... Vooroordelen en veroordelen is een lastig iets, maar stigmatisering helpt dit in de hand, iedereen die een bepaalde ziekte heeft wordt over een kam geschoren... maar waarom? Ieder mens is toch uniek... Hoewel ik het unieke van de mens niet meer zo vaak tegenkom, veel mensen willen het zelfde, doen het zelfde en vinden dat we het zelfde moeten denken. Daaruit breken is iets wat je in de westerse maatschappij regelmatig ziet, maar voornamelijk door mensen die vinden dat ze beter zijn.De haantjes politiek bijvoorbeeld die momenteel aanwezig is in den haag, maakt dat psychologische spelletjes worden gespeeld om te kijken wie de sterkste is... met neerhalen en pest partijtjes wordt de kiezer gewonnen, ik sta erbij en kijk ernaar waarom accepteren we dit? Hoe erg is het om te verliezen.... wat is verliezen dat vraag ik mij af, soms denk ik dat verlies iets is wat iedereen op een andere manier verwerkt... niet de sterkste zijn, niet de mooiste of de beste, hoe erg is het, waarom moet je uitblinken in je eigen geweldigheid? Waarom is het niet goed genoeg om jezelf te zijn? Ik begrijp het niet altijd, in relaties hoor ik veel vriendinnen zich focussen op wat mis gaat... hoe zou het zijn als alles perfect is in een relatie? Ik zou me dood vervelen. Perfectie is saai en waarom zou je dus een winnaar moeten zijn om het te kunnen redden in deze wereld. Ons mensen maakt ons mooi doordat wij fouten maken. Hoe meer je daarvoor uit durft te komen hoe mooier ik je vind.. Wees jezelf sta open voor je eigen mindere kanten en laat ze zien, want dat maakt jou mens en als mens ben je mooi... pas wanneer je dat kan bereiken heb je mijn inziens de juiste winnaars mentaliteit.... wat iedereen mag winnen. Als je jezelf maar blijft!

maandag 26 maart 2012

de kracht van het denken

De kracht van het denken....

wanneer ik daaraan denk, is het eerste wat in mij opkomt, de kracht van “the secret”, deze zegt in een notendop; wanneer je iets graag genoeg wil, denk er aan met heel je wezen, visualiseer dit en het zal naar je toe komen...
persoonlijk is dit voor mij iets te kort door de bocht... wanneer je iets wil, is het denk proces heel belangrijk, maar door eenzijdig te visualiseren, zie je toch een boel mogelijkheden over het hoofd.

Laat ik bij het begin beginnen, waarom kunnen wij denken. Ik ken zoveel mensen die zichzelf helemaal gek kunnen maken en zelf heb ik dat ook een hele langdurende en vervelende periode gehad. Waarom maken we onszelf zo gek, we denken dat we weten wat anderen denken, gedachten zijn vaak negatief en ongecontroleerd alsof ze een eigen leven leiden en je hier zelf helemaal niets over te zeggen hebt... FOUT!!!!

Het denk patroon is iets dat je kan leren sturen. Wil je dat uitgebreid doen kun je bijvoorbeeld cognitieve “gedachten”therapie nemen, maar je kan ook een aantal kleine regeltjes aanhouden en kijken of je leven veranderd.

Deze regeltjes zijn...
1 omarm het positieve, laat eventueel het negatieve los.
2 geef complimentjes, aan anderen, maar ook aan jezelf
3 accepteer complimentjes die je van anderen krijgt
4 wil je iets bereiken maak dan een positief stappen plan
5 ben je bewust van je eigen gebruiksaanwijzing.


1 omarm het positieve, laat eventueel het negatieve los.
Ieder leven heeft positieve en negatieve momenten, het gaat er niet om hoe positief of negatief je leven is, het gaat er om hoe je, je leven leeft. Negatieve gedachten komen makkelijk op
zoals:
dat overkomt mij weer,
heb ik dat,
waarom kan er nooit iets goed gaan.

Wanneer je deze gedachten denkt, haal je, jezelf naar beneden. Je kan moeilijke momenten ook positief benaderen. En dat lijkt moeilijker dan gedacht. Je kunt namelijk je negatieve gedachten blokkeren door er een goede gedachte tegenover te zetten. Hele simpele kleine dingentjes kunnen dan al helpen
zoals bijvoorbeeld;
wat een mooie dag, de zon schijnt ik ga even genieten van de zon, al is het 5 minuten.
maar ook gedachten als ik krijg dit niet op mijn bordje als ik het niet aankan.
Leef moeilijke periodes ook meer van dag tot dag en stel een klein doel, hoe kan ik deze dag aangenamer maken.

2 geef complimentjes, aan anderen, maar ook aan jezelf...
Het is zo simpel. Geef iemand een gemeend complimentje:
wat zit je haar goed,
wat heb je een mooie lach,
of wat goed dat jij gaat sporten in de ochtend.

Het maakt niet uit wat, als het maar positief is. Door het geven van complimentjes, krijg je een positieve vibratie tussen 2 personen en deze helpt je eigen negatieve vibratie omhoog. Ook complimentjes aan jezelf geven is belangrijk:
Kijk in de spiegel en richt je op wat je wel mooi vind...

iedereen heeft mooie trekken, mooie ogen mooie tanden, noem het maar op. Hoe meer en vaker je dit gaat doen hoe meer je positieve kanten aan jezelf vind en hoe meer je van jezelf gaat houden.

3 accepteer complimentjes die je van anderen krijgt...
herken je dat? Dat je een complimentje van een ander krijgt en dat je zegt, doe niet zo gek, of dat je het tussen neus en lippen wegmoffelt? Niet nodig, sta stil bij complimentjes en ervaar ze , zeg ten alle tijden dank je wel. Een complimentje is als een cadeautje en helpt negatieve vibraties omturnen naar positieve.

4 wil je iets bereiken maak dan een positief stappen plan...
wat is een stappenplan?
Een stappenplan gaat uit van een doel en kijkt daarbij welke hindernissen genomen moeten worden om dit doel te bereiken. Je kan dit negatief en positief aanpakken, belangrijk vind ik dat een stappenplan positief is; niet ik kan niet, maar ik wil leren dat. De benadering is anders.

Stel dat ik een beter sociaal leven wil, dan kan ik dat negatief benaderen:
wie zit op mij te wachten,
mensen vinden me niet leuk,
ik ben te lelijk om leuke vrienden te hebben

je kunt het ook anders aanpakken;
De positieve manier:
daarbij stel je een vraag:
wat kan ik doen om een beter sociaal leven te hebben?
Antwoord: vaker plekken bezoeken waar ik mensen ontmoet,
contacten leggen via het internet,
mezelf goed verzorgen.
Mensen complimentjes geven.

Dat zijn hele werkbare antwoorden , deze zou je als weekdoel kunnen stellen.
Door het opschrijven kun je ook gaan evalueren:
is het gelukt om vaker plekken te bezoeken waar ik mensen ontmoet?
Waarom wel?
Waarom niet?
Hoe kan ik het eventueel wel voor elkaar krijgen?

Door deze vragen te beantwoorden, kun je inzicht krijgen, in je persoonlijkheid en misschien kom je daarin punten tegen, die je ook zou willen veranderen.

5 ben je bewust van je eigen gebruiksaanwijzing.
Iedereen heeft goede en minder goede kanten, jaren lang hebben we onze negatieve kanten leren wegdrukken, met als resultaat dat de druk op de ketel te groot werd en de ketel barstte.
Om dan weer boven jan te komen moet je hard werken. Het kan ook anders. Je kunt ook naar de aard van mensen kijken, we zijn niet alleen maar goed; iedereen heeft minder goede eigenschappen en alweer ben ik van mening dat het niet de eigenschap zelf is waar je rekening mee moet houden maar hoe je met die eigenschap omgaat...

laat negativiteit rusten, zolang je er niemand en dus ook jezelf geen pijn mee doet mag het bestaan. Een gelukkig leven is een leven in evenwicht, waarbij goed en kwaad zijn plekje heeft, vaak vechten wij zo hard tegen ons kwaad dat we vergeten dat er ook goed is.

Mijn gebruiks aanwijzing heeft heel duidelijk 2 minder positieve groepen.
1 negatieve eigenschappen die mogen blijven bestaan
2 negatieve eigenschappen die ik wil veranderen.

Het klinkt allemaal zo makkelijk... maar dat is het niet. In het begin is het het beste te kijken naar welke eigenschappen van jezelf vind je vervelend... bijvoorbeeld eetbuien. En hoe kun je daar mee omgaan.

Ook hier ga ik weer uit van het positieve.. wist je dat een groot deel van de zware mensen een tekort aan voedingsstoffen binnenkrijgen omdat ze de verkeerde keuzes in eten maken. Mijn ommezwaai bestond er dan ook uit dat mocht ik behoefte hebben aan een eetbui, ik ging kijken welke positieve voedingsstof rijke smakelijke dingen ik wel mocht eten of drinken... ik ben daar bij uitgekomen op komkommer en bouillon, ik houd mezelf niet tegen heb ik zin om te snaaien maak ik komkommer chips. Natuurlijk lukt dat niet altijd.. dat kun je ook niet verwachtten, maar je kan wel de positieviteit blijven zien, stel dat je 1 van de 4 eetbuien kan vervangen door een gezonde eetbui heb je al wat bereikt. Zo kun je stapje voor stapje opzoek gaan naar de positieve ommezwaai in je leven.

Dit werkt namelijk ook op liegen en bedriegen, met geld omgaan en noem zo maar meer negatieve eigenschappen die je kan hebben, probeer deze stapje voor stapje te veranderen.

De eerste stap is accepteren dat je ergens niet blij mee bent en dat je dat wil veranderen, verder is het belangrijk je doelen klein en haalbaar te houden, maar deze manier geeft mij een gelukkiger leven....

wat dit allemaal met de secret te maken heeft? Wil je iets bereiken stel dan een doel en onderzoek hoe je daar kan komen. Wanneer dat goed gaat weet je net als ik dat geluk ook een keuze is en niet alleen iets dat je wel of niet overkomt.

woensdag 11 januari 2012

Geen FAT activiste meer...

Hoe kan je leven veranderen... mijn leven is in ieder geval volledig omgedraaid....
voorheen stond ik overal alleen voor, ik had mijn “sisters”die mijn klank bord waren en me steunde wanneer ik daar om vroeg, maar verder voelde ik me als rood kapje in de grote boze buitenwereld. Bang en soms verward leefde ik mijn leven, alles komt zo binnen wanneer je er niet met iemand over kan brainstormen. Mijn wereld alleen, was niet altijd een mooi landschap met mooie zonnige tafereeltjes in de lucht, nee donkere wolken pakte vaak samen en het donkere bos leek vaak schemerig.

Hoe erg dat is, ach ja het is hoe je ermee omgaat is een van mijn levenslessen, als je je laat leiden door je omgeving, leef je je leven niet optimaal, leef je leven naar je eigen gevoel en wees zo veel mogelijk jezelf dat is het belangrijkste. Toch heb ik gemerkt dat omgeving wel degelijk een invloed heeft op wie je bent en wat je doet....
Mijn leven met Rutger is zonniger dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden, hij maakt mijn pad lichter, natuurlijk zijn er moeilijke momenten, maar door het samen te door staan, is het schilderij totaal veranderd.

Langzaam heb ik het gevoel dat ik tot rust kom. Altijd heb ik het gevoel gehad dat ik mij moest verontschuldigen voor wie ik ben, van mijn drukke creatieve buien die voor anderen wel eens overweldigend kunnen zijn, tot mijn over gewicht.
Altijd heb ik het idee gehad dat de manier waarop ik hiermee omging vanuit mezelf kwam, wat natuurlijk waar is, maar ik ben er achter dat het ook zeker te maken heeft met mijn omgeving, altijd het gevoel hebben dat ik mij moest verontschuldigen, had mij veranderd in een activiste!!! Ik kwam op voor de dikke vrouw!!! Ik wilde gerespecteerd worden!!! Oordeel jezelf en laat elkaar leven. Vaak had ik het gevoel dat ik moest schoppen tegen de maatschappij om zelf een goed gevoel over te houden. Mijn reacties leken op zelfverdediging.. en hoewel ik dit wel wist is het nooit in me opgekomen dat dit anders kon.

Blijkbaar bestaat het echt , een wereld waarin je gewoon jezelf bent, met al je goede en je slechte eigenschappen en iemand die niet over je oordeelt, die naast je staat. Hoe kan ik nu nog schoppen tegen de maatschappij terwijl ik gewoon kan zijn wie ik ben?

Moeilijk vind ik het wel, mijn hele leven heb ik mij verontschuldigt voor mijn bestaan en nu hoeft dat niet meer... natuurlijk erg fijn en het geeft ruimte in mijn mogelijkheden. Helaas zit er ook een minder kantje aan... Ik was zo gewend om de activiste te zijn dat ik nu op zoek ben naar wie ik ben zonder het activistische leven...

Ik blijf een mooie volle vrouw, hoe ik mij ga ontwikkelen is voor de toekomst. Ook al hoef ik me niet meer voor mezelf te verontschuldigen, ik heb nog genoeg punten in de maatschappij die ik wil aankaarten, alleen is vol zijn niet meer het onderwerp waar ik tegenaan wil schoppen, heb ik mezelf eindelijk helemaal geaccepteerd?