woensdag 11 januari 2012

Geen FAT activiste meer...

Hoe kan je leven veranderen... mijn leven is in ieder geval volledig omgedraaid....
voorheen stond ik overal alleen voor, ik had mijn “sisters”die mijn klank bord waren en me steunde wanneer ik daar om vroeg, maar verder voelde ik me als rood kapje in de grote boze buitenwereld. Bang en soms verward leefde ik mijn leven, alles komt zo binnen wanneer je er niet met iemand over kan brainstormen. Mijn wereld alleen, was niet altijd een mooi landschap met mooie zonnige tafereeltjes in de lucht, nee donkere wolken pakte vaak samen en het donkere bos leek vaak schemerig.

Hoe erg dat is, ach ja het is hoe je ermee omgaat is een van mijn levenslessen, als je je laat leiden door je omgeving, leef je je leven niet optimaal, leef je leven naar je eigen gevoel en wees zo veel mogelijk jezelf dat is het belangrijkste. Toch heb ik gemerkt dat omgeving wel degelijk een invloed heeft op wie je bent en wat je doet....
Mijn leven met Rutger is zonniger dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden, hij maakt mijn pad lichter, natuurlijk zijn er moeilijke momenten, maar door het samen te door staan, is het schilderij totaal veranderd.

Langzaam heb ik het gevoel dat ik tot rust kom. Altijd heb ik het gevoel gehad dat ik mij moest verontschuldigen voor wie ik ben, van mijn drukke creatieve buien die voor anderen wel eens overweldigend kunnen zijn, tot mijn over gewicht.
Altijd heb ik het idee gehad dat de manier waarop ik hiermee omging vanuit mezelf kwam, wat natuurlijk waar is, maar ik ben er achter dat het ook zeker te maken heeft met mijn omgeving, altijd het gevoel hebben dat ik mij moest verontschuldigen, had mij veranderd in een activiste!!! Ik kwam op voor de dikke vrouw!!! Ik wilde gerespecteerd worden!!! Oordeel jezelf en laat elkaar leven. Vaak had ik het gevoel dat ik moest schoppen tegen de maatschappij om zelf een goed gevoel over te houden. Mijn reacties leken op zelfverdediging.. en hoewel ik dit wel wist is het nooit in me opgekomen dat dit anders kon.

Blijkbaar bestaat het echt , een wereld waarin je gewoon jezelf bent, met al je goede en je slechte eigenschappen en iemand die niet over je oordeelt, die naast je staat. Hoe kan ik nu nog schoppen tegen de maatschappij terwijl ik gewoon kan zijn wie ik ben?

Moeilijk vind ik het wel, mijn hele leven heb ik mij verontschuldigt voor mijn bestaan en nu hoeft dat niet meer... natuurlijk erg fijn en het geeft ruimte in mijn mogelijkheden. Helaas zit er ook een minder kantje aan... Ik was zo gewend om de activiste te zijn dat ik nu op zoek ben naar wie ik ben zonder het activistische leven...

Ik blijf een mooie volle vrouw, hoe ik mij ga ontwikkelen is voor de toekomst. Ook al hoef ik me niet meer voor mezelf te verontschuldigen, ik heb nog genoeg punten in de maatschappij die ik wil aankaarten, alleen is vol zijn niet meer het onderwerp waar ik tegenaan wil schoppen, heb ik mezelf eindelijk helemaal geaccepteerd?