zondag 23 december 2012

Afval operaties... Mijn ervaring...

Ik zie het om me heen gebeuren, de ene na de andere dikke vrouw valt in razend tempo heel veel kilo's af, bij sommige heb ik zelfs het idee dat er niets over blijft.GBP Operaties worden veelvuldig uitgevoerd en ik als volle vrouw houd mijn hart vast...

Niet omdat ik het de dames in kwestie niet gun dat ze slank worden, maar omdat ik uit eigen ervaring speek en dat ik een operatie een groot risico vind...

De eerste reden is altijd dat dik zijn slecht voor je is en dat je als je slank bent gezonder bent en meer kan doen... dat laatste tja dat is wel zo , ik weet nog dat ik 80 kilo kwijt was en dat ik de hele dag wilde springen gewoon omdat dat zo een lekker gevoel was en zo weinig moeite kostte. Echter ben ik het er niet mee eens dat afvallen door een operatie je automatisch gezonder maakt.

Ik heb in 2005 geloof ik een maagband operatie ondergaan, in het begin ging alles geweldig, ik zag koffie met een melkschuim laagje als gebak en had geen enkele moeite met niet eten. Tot ik bij de eerste controle kwam en mij verteld werd dat ik toch echt brood moest gaan eten....
met heel veel moeite kreeg ik een broodje weg, maar elke keer had ik er last van. Een drukkend gevoel op mijn maag, het oprispen van brood en een vol gevoel voor de rest van de dag. Tegen alle kilo's die ik afviel maakte het niet uit, ik voelde me toch geweldig, dat ik niets binnenhield was helemaal niet erg. Beetje bij beetje leerde ik weer eten en zodra ik weer kon eten werd mijn bandje bijgesteld en opgespoten. 2 dagen vloeibaar en daar gingen we weer, eten werd een ramp. Kon uren zitten met een klein beetje....



Wanneer ze me op dat moment hadden gezegd je moet de rest van je leven vloeibaar eten had ik dat volledig geaccepteerd. Maar nee ik moest leren eten, ik had regelmatig een afspraak bij de dietist. Die vertelde ik moest meer van dit eten en meer van dat, maar alles kwam er uit.. opspuiten deed ik toen niet meer al hoorde ik in mijn omgeving van andere maagband dames dat ze dat wel deden en dat zij al 3x zoveel cc in hun bandje hadden zitten dan ik. Tegen de dietiste ben ik altijd eerlijk geweest dat ik overgaf, maar toch denk ik dat het niet echt doorgedrongen is wat dat betekende...

Mijn gezondheid ging achteruit ik kreeg gekke ziektes als de mazelen en had elke maand wel een buikgriep. Zelfs mijn spieren wilde niet meer meewerken. Ik kreeg een chronische ontsteking onder mijn voet, maar het gebeurde ook regelmatig dat ik zulke heftige krampen in mijn benen had dat ik amper kon lopen, heb er nooit bij stil gestaan en ging maar door.. Ik voelde me verder namelijk geweldig...

Mensen reageerden anders op mij, dat klinkt raar maar het is echt waar je wordt anders behandeld wanneer je geen overgewicht meer hebt, mensen van wie ik het nooit verwachtte wilde mij ineens wel kennen en ik had veel sjans echt heel veel sjans... en ja wat moet je daar nu mee....

Ik had voordat ik mijn bandje kreeg besloten dat ik er therapie bij wilde hebben, ik koos voor cognitieve therapie... (ik snap nu nog steeds niet waarom dat er niet standaard bij hoorde.) je kan wel een bandje nemen, maar je gedrag en daarbij de gedachten die dit gedrag veroorzaken moeten veranderen.. dit ging goed en ik heb echt anders leren kijken naar het leven en wat er gebeurt. Ik kan het iedereen aanraden of je nu wel of niet een probleem hebt!

Mijn lijf ging steeds meer tegenstribbelen buikgriep ging van 1x in de maand naar elke 2 weken ik kon amper lopen en op een gegeven moment was ik zo ziek dat ik werkelijk dacht dat ik dood zou gaan. Met spoed heb ik toen een afspraak gemaakt en hebben ze mijn bandje zo goed als leeg gehaald. Ik kreeg een briefje mee met de naam van een medicijn dat ik moest slikken en mocht weer naar huis... Helaas bleek dat we bij de apotheek dat we echt een recept nodig hadden en dat het papiertje niet voldeed. Dus moest een dag wachten voor ik de juiste medicijnen kreeg.

Een week of wat later kreeg ik te horen van mijn cognitieve therapeut dat ik depressief was en na een meting van mijn bloed bleek dat er niets inzat geen antidepressiva.. niet gek dus dat het mis ging!
Deze periode valt veel over te schrijven, maar houd het liever prive , ik ben er niet trots op hoe het ging en hoe ik me voelde, laten we zeggen dat ik op het 0 punt zat...

Beetje bij beetje heb ik me uit een diep dal geworsteld. Ik heb een keuze gemaakt ik ben liever dik dan ongelukkig... en dus moet ik mijn pillen binnenhouden en moeten ze werken!
Beetje bij beetje heb ik weer leren eten, en beetje bij beetje kwam ik weer aan. Mijn visie op dik zijn is hierdoor drastisch veranderd. Ik vind het nu belangrijk dat ik een goed eet patroon heb, geen eetbuien maar gewoon voldoende en gezond daar werk ik aan, ik vind het heel heftig dat ik daardoor weer aankom.

Na dit verhaal begrijp je misschien waarom ik het lastig vind dat er zoveel operaties uitgevoerd worden. Ik ben gewoon bang dat anderen dit ook mee gaan maken en een gbp is een niet omkeerbare operatie. Mijn angsten worden weg gewuift door de mensen die voor de gbp gaan, ja zeggen ze dan;” logisch dat de maagband niet meer uitgevoerd wordt...” maar wie zegt dat ze er bij de gbp over 5 jaar niet achter komen dat het veel slechter voor je gezondheid is dan dik zijn en dat die ook niet meer uitgevoerd mag worden?

Ik zeg niet dat ik nooit meer een operatie zou laten doen... ik begrijp het gevoel, het idee van geen uitweg en de angst voor de dood door overgewicht. Zeker nu ik een zoontje heb!
Op dit moment is het voor mij echter belangrijker zo gezond mogelijk proberen te leven... ook met overgewicht!




dinsdag 18 december 2012

Dik worden van je antidepressieva … daar wordt je blij van!




Iedere volle vrouw heeft haar eigen verhaal waarom ze het lijf heeft dat ze heeft. Dik, dun, alles heeft een reden. Soms komt het je aanwaaien om het “ideale”figuur te hebben, anderen moeten er hard voor werken. Het niet hebben van het ideale figuur wordt vaak nog afgestraft, in de media, door zogenaamde vrienden , maar ook binnen families. Vaak wordt er voorbij gegaan aan het verhaal dat achter dit figuur schuilt. Ook de nieuwe tendens, die het mogelijk lijkt te maken voor alle vrouwen om hun overtollige kilo's kwijt te raken, door een operatie maakt dat ik het gevoel heb dat “dik zijn”nog minder geaccepteerd wordt!

Vaak is het niet 1 factor die in dit geval het overgewicht veroorzaakt. Meerdere levensgewoonten kunnen hierop een invloed hebben. Dieper kijken wordt nog maar zelden gedaan.
Het hebben van een psychiatrische ziekte wordt vaak verzwegen, veel mensen vinden het eng, weten niet wat ze er mee moeten en lopen liever een eindje om wanneer ze horen dat iemand geestelijk ziek is. Ook ik vond het eng, maar doordat ik zelf heel erg depressief werd vlak na mijn pubertijd maakt dat ik veel tijd heb doorgebracht met psychiatrisch patienten. Eerst zelf als client, later als activiteitenbegeleider en ervaringswerker.

Mijn leven is totaal veranderd doordat ik depressief werd. Diepe dalen heb ik gekend en door goede zorg van voornamelijk mijn zus ben ik goed door deze periode gekomen. Depressie is vreselijk, ongrijpbaar en uitputtend. Vaak een lange zit van onbegrip binnen kennissen en in de familiaire kring, maar ook onbegrip binnen jezelf.

Gelukkig gaat het nu al jaren goed met mij, mede dankzij de medicatie die ik slik, sinds ik de juiste pillen heb gevonden heb ik een vrij “normaal”leven.
Nu ik een kindje heb gekregen kijk ik veel terug, hoe het is gegaan en wat ik ervan geleerd heb. Een van de dingen die mij nu opvallen is dat mijn lichaam ontzettend is veranderd sinds ik antidepressiva slik.

Het lijkt niets speciaals zo'n pilletje, maar het is best tricky... heb je de waslijst aan bijwerkingen wel eens gelezen? Het ergste is nog, dat de kans dat het werkt als je geen bijwerkingen hebt, minimaal is.
Een droge mond, zweten, verminderd libido, een craving (extreme behoefte aan) eten en overgewicht zijn maar een aantal veel voorkomende bijwerkingen. Er zijn momenten geweest dat ik mij afvroeg of het middel niet erger was dan de kwaal.

In mijn geval heb ik zeker 10 verschillende antidepressiva geprobeerd. De meest voorkomende bijwerking was daarbij de craving voor voedsel. Dit gevoel is moeilijk te beschrijven, de behoefte aan een sigaret wanneer je net gestopt bent met roken is misschien 10 % van de behoefte aan eten die je hebt wanneer je een craving hebt. Persoonlijk is dat ook de reden waarom ik een eetverslaving heb gekregen. Het gaat in je systeem zitten, wordt een gewoonte en probeer er dan maar eens vanaf te komen.

Ook overgewicht heb ik als bijwerking gehad, periodes waarin je door een diƫtiste geholpen werd met gezond eten waarbij je nog wel steeds aankomt. Heel erg frustrerend is dat. Genoeg bewegen is nooit een probleem geweest voor mij ik heb altijd tijdens mijn depressie door gesport, Waterpolode minimaal 3 x in de week en deed verder alles op de fiets.

Antidepressieva is niet de enige reden waarom ik dik ben geworden, er zijn andere redenen en invloeden geweest. Wel moet ik bekennen dat mijn lijf veranderd is, ik ben niet alleen dikker geworden. Het vet is letterlijk op andere plekken gaan zitten. Had ik in het begin van mijn pubertijd een wielren broekje nodig om een jurk te kunnen dragen want anders zou ik mezelf open schuren. Nu raken mijn boven benen elkaar nog maar amper. Al het vet is verplaatst naar mijn buik bovenarmen en ik heb een groot rond gezicht gekregen.
Ik kwam bij verschillende antidepressiva zomaar 10 kilo aan. Na jaren zoeken hebben we uiteindelijk mijn huidige pillen geprobeerd en gelukkig zijn dit de juiste, maar toen rees al de vraag is het wel verstandig... stel dat ik nog meer aankom....

Persoonlijk wil ik altijd alles weten, en na een tijdje vroeg ik mij af waarom mijn lijf zo veranderde, ik heb een lijstje gemaakt en ben op zoek gegaan op het internet. Al snel kwam ik uit bij de ziekte van cushing meer info: https://www.lumc.nl/home/0001/12556/19997/80327025908441

De ziekte van cushing geeft onder meer aan dat er een verhoogde vetopslag is rond gelaat nek en buik en dat dit komt door verhoogde cortisol. Cortisol is een stress hormoon, dit doet iets in je hoofd. Antidepressiva doen ook iets in je hoofd en vaak ook met stresshormonen, helaas ben ik geen doctorandus, wel is het een patroon dat ik bij veel meer mede patienten heb gezien. Wat doen die psychiatrische pillen eigenlijk met je? In hoeverre is dat onderzocht? En zou het niet kunnen dat deze pillen je lijf letterlijk veranderen omdat er iets gebeurt met je endorfinen dopamine en je cortisol? Is dit onderzocht? Waarom is er zo weinig bekend over psychiatrische ziekten en overgewicht?

Allemaal vragen die ik had, maar waar moet je zijn om hierop antwoorden te vinden? Wie weet het antwoord en is het al onderzocht. Mij psychiater had het antwoord niet zij zei dat ik te weinig kenmerken had voor de ziekte van cushing en dat cortisol onderzoek niet vaak voorkomt.

Wat is er in deze maatschappij belangrijker dat je gelukkig bent of slank en op welke manier moeten wij pillen bekijken? Zou ik antidepressiva nog aanraden aan anderen als bekend zou zijn dat het je lijf veranderd in een ongezonde dikke vorm?
Ik heb de keuze gemaakt dat ik liever gelukkig ben dan slank. Ik probeer zo gezond mogelijk te leven en elk half jaar worden mijn waardes geprikt en daaruit blijkt dat ik “gezond” ben.. Bijwerkingen die ik heb heb ik leren accepteren, mijn lijf is onderdeel van wie ik ben en je bent het mooist wanneer je jezelf bent. Geluk zit in de kleine dingen en voor mij niet in perfectie. Misschien dat ik ooit een weg vind voor al mijn vragen.
Voor nu wilde ik alleen jullie aandacht voor een probleem binnen de psychiatrie waarvan ik vind dat er nog te weinig aandacht aan wordt besteed.