zondag 23 december 2012

Afval operaties... Mijn ervaring...

Ik zie het om me heen gebeuren, de ene na de andere dikke vrouw valt in razend tempo heel veel kilo's af, bij sommige heb ik zelfs het idee dat er niets over blijft.GBP Operaties worden veelvuldig uitgevoerd en ik als volle vrouw houd mijn hart vast...

Niet omdat ik het de dames in kwestie niet gun dat ze slank worden, maar omdat ik uit eigen ervaring speek en dat ik een operatie een groot risico vind...

De eerste reden is altijd dat dik zijn slecht voor je is en dat je als je slank bent gezonder bent en meer kan doen... dat laatste tja dat is wel zo , ik weet nog dat ik 80 kilo kwijt was en dat ik de hele dag wilde springen gewoon omdat dat zo een lekker gevoel was en zo weinig moeite kostte. Echter ben ik het er niet mee eens dat afvallen door een operatie je automatisch gezonder maakt.

Ik heb in 2005 geloof ik een maagband operatie ondergaan, in het begin ging alles geweldig, ik zag koffie met een melkschuim laagje als gebak en had geen enkele moeite met niet eten. Tot ik bij de eerste controle kwam en mij verteld werd dat ik toch echt brood moest gaan eten....
met heel veel moeite kreeg ik een broodje weg, maar elke keer had ik er last van. Een drukkend gevoel op mijn maag, het oprispen van brood en een vol gevoel voor de rest van de dag. Tegen alle kilo's die ik afviel maakte het niet uit, ik voelde me toch geweldig, dat ik niets binnenhield was helemaal niet erg. Beetje bij beetje leerde ik weer eten en zodra ik weer kon eten werd mijn bandje bijgesteld en opgespoten. 2 dagen vloeibaar en daar gingen we weer, eten werd een ramp. Kon uren zitten met een klein beetje....



Wanneer ze me op dat moment hadden gezegd je moet de rest van je leven vloeibaar eten had ik dat volledig geaccepteerd. Maar nee ik moest leren eten, ik had regelmatig een afspraak bij de dietist. Die vertelde ik moest meer van dit eten en meer van dat, maar alles kwam er uit.. opspuiten deed ik toen niet meer al hoorde ik in mijn omgeving van andere maagband dames dat ze dat wel deden en dat zij al 3x zoveel cc in hun bandje hadden zitten dan ik. Tegen de dietiste ben ik altijd eerlijk geweest dat ik overgaf, maar toch denk ik dat het niet echt doorgedrongen is wat dat betekende...

Mijn gezondheid ging achteruit ik kreeg gekke ziektes als de mazelen en had elke maand wel een buikgriep. Zelfs mijn spieren wilde niet meer meewerken. Ik kreeg een chronische ontsteking onder mijn voet, maar het gebeurde ook regelmatig dat ik zulke heftige krampen in mijn benen had dat ik amper kon lopen, heb er nooit bij stil gestaan en ging maar door.. Ik voelde me verder namelijk geweldig...

Mensen reageerden anders op mij, dat klinkt raar maar het is echt waar je wordt anders behandeld wanneer je geen overgewicht meer hebt, mensen van wie ik het nooit verwachtte wilde mij ineens wel kennen en ik had veel sjans echt heel veel sjans... en ja wat moet je daar nu mee....

Ik had voordat ik mijn bandje kreeg besloten dat ik er therapie bij wilde hebben, ik koos voor cognitieve therapie... (ik snap nu nog steeds niet waarom dat er niet standaard bij hoorde.) je kan wel een bandje nemen, maar je gedrag en daarbij de gedachten die dit gedrag veroorzaken moeten veranderen.. dit ging goed en ik heb echt anders leren kijken naar het leven en wat er gebeurt. Ik kan het iedereen aanraden of je nu wel of niet een probleem hebt!

Mijn lijf ging steeds meer tegenstribbelen buikgriep ging van 1x in de maand naar elke 2 weken ik kon amper lopen en op een gegeven moment was ik zo ziek dat ik werkelijk dacht dat ik dood zou gaan. Met spoed heb ik toen een afspraak gemaakt en hebben ze mijn bandje zo goed als leeg gehaald. Ik kreeg een briefje mee met de naam van een medicijn dat ik moest slikken en mocht weer naar huis... Helaas bleek dat we bij de apotheek dat we echt een recept nodig hadden en dat het papiertje niet voldeed. Dus moest een dag wachten voor ik de juiste medicijnen kreeg.

Een week of wat later kreeg ik te horen van mijn cognitieve therapeut dat ik depressief was en na een meting van mijn bloed bleek dat er niets inzat geen antidepressiva.. niet gek dus dat het mis ging!
Deze periode valt veel over te schrijven, maar houd het liever prive , ik ben er niet trots op hoe het ging en hoe ik me voelde, laten we zeggen dat ik op het 0 punt zat...

Beetje bij beetje heb ik me uit een diep dal geworsteld. Ik heb een keuze gemaakt ik ben liever dik dan ongelukkig... en dus moet ik mijn pillen binnenhouden en moeten ze werken!
Beetje bij beetje heb ik weer leren eten, en beetje bij beetje kwam ik weer aan. Mijn visie op dik zijn is hierdoor drastisch veranderd. Ik vind het nu belangrijk dat ik een goed eet patroon heb, geen eetbuien maar gewoon voldoende en gezond daar werk ik aan, ik vind het heel heftig dat ik daardoor weer aankom.

Na dit verhaal begrijp je misschien waarom ik het lastig vind dat er zoveel operaties uitgevoerd worden. Ik ben gewoon bang dat anderen dit ook mee gaan maken en een gbp is een niet omkeerbare operatie. Mijn angsten worden weg gewuift door de mensen die voor de gbp gaan, ja zeggen ze dan;” logisch dat de maagband niet meer uitgevoerd wordt...” maar wie zegt dat ze er bij de gbp over 5 jaar niet achter komen dat het veel slechter voor je gezondheid is dan dik zijn en dat die ook niet meer uitgevoerd mag worden?

Ik zeg niet dat ik nooit meer een operatie zou laten doen... ik begrijp het gevoel, het idee van geen uitweg en de angst voor de dood door overgewicht. Zeker nu ik een zoontje heb!
Op dit moment is het voor mij echter belangrijker zo gezond mogelijk proberen te leven... ook met overgewicht!




Geen opmerkingen:

Een reactie posten